Af en toe zijn er mainstream piano ensembles die albums van een verbluffende schoonheid brengen, zoals "If" van Myriam Alter, "Le Pas Du Chat Noir" van Anouar Brahem of "L'Arbre Pleure" van Nathalie Loriers. Dit album ligt in dezelfde lijn : een kamermuziekachtige sfeer, sterke melodieën, strakke composities, spanning door knappe arrangementen, emotionele diepgang, veel variatie, en dit alles dicht bij huis, zonder pretentie. Dit is wat Amerikanen typische Europese jazz zouden noemen, maar zonder in het vaak breedsprakerige ECM-idioom terecht te komen. Ik ben niet dikwijls gewonnen voor jazz die netjes binnen de lijnen kleurt, maar de esthetiek van dit album overstijgt dit gebruikelijke euvel. Guidi is creatief genoeg om sterke composities te brengen én die ook in de uitvoering fris te brengen, ook als het covers zijn zoals Ornette Colemans "Round Trip". Guidi wordt vergezeld van Dan Kinzelman op clarinet en sax, Francesco Ponticelli op bas en Joao Lobo op drums. De muziek is soms visueel intens en speels zoals op "Il Campione", of droevig zoals op "September Never Comes", of dreigend zoals op "Windmill". Knap, fris.For the English version, click HERE
No comments:
Post a Comment