Guitar Tributes To John Coltrane

Zo af en toe wordt de fusion-belangstelling uit mijn jonge jaren weer gewekt door CD-uitgaven als deze : gitaar-oden aan John Coltrane. Even overlopen ...

A Guitar Supreme - Giant Steps In Fusion Guitar (Guitar Nine Records, 2004) *



Dit verschrikkelijk stuk muziek hoort thuis in de rij van tribute-albums van gitarist Jeff Richman, waarvoor hij fusion gitaarhelden van het hoogste kaliber bijeenbrengt, zoals Mike Stern, Larry Coryell, Eric Johnson, Steve Lukather, Greg Howe, Frank Gambale, Robben Ford en Richman zelf natuurlijk. Ze krijgen elk een Coltrane tune, die ze dan meesterlijk de vernieling in spelen, hierbij hun totaal gebrek aan muzikaal inzicht, talent en goede smaak tentoon spreidend. Het is duidelijk dat deze muzikanten nooit van Coltrane gehoord hebben, of dat ze op zijn minst geen halve microgram begrip hebben van zijn muziek. Dit is gitaar fusion zoals je die verwacht, de volle aandacht gericht op de gitaartechniek, zo snel mogelijk en met een "mama-kijk-eens-wat-ik-kan" houding, maar het muzikaal equivalent van plastic, met de zeggingskracht van kauwgom, de expressiviteit van een dweil. Richman heeft nog dergelijke gedrochten gemaakt "in eerbetoon" van Miles Davis, John McLaughlin en Carlos Santana, wat enkel bewijst dat hij hoopt dat deze grote namen zijn CD's zullen verkopen, en dit bij gebrek aan eigen inspiratie. Dus, mijden als de pest.


Jukka Tolonen - Cool Train (Prophone Records, 2006) **


Dan verdient Jukka Tolonens benadering van Coltrane iets meer krediet. Zijn poging lijkt minstens eerlijk te zijn. Tolonen is een steengoed gitarist, met een zeer brede basis, van Django over Joe Pass tot Hendrix en McLaughlin, die hij ruim demonstreert op zijn vele CD's. Maar ongeacht deze technische mogelijkheden slaagt de Fin er niet in om zijn eigen stijl te ontwikkelen. Zijn aanpak toont meer respect voor Coltrane, maar ook hier overstijgt het eindresultaat niet de platte fusion, en mist het ook de expressieve, expansieve en exploratieve kracht die je van Coltrane verwacht. Tolonen brengt Coltrane klassiekers als "Giant Steps", "Naima", "Resolution", "Afro Blue", "Impressions", alsof hij enkel de bladmuziek heeft om zich op te baseren, braaf de melodie, de harmonische veranderingen en het ritme volgend, en het wekt de indruk dat hij de muziek zelf nooit gehoord heeft. Dus, spendeer ook hier je centen niet aan.


Nels Cline & Gregg Bendian - Interstellar Space Revisited (Atavistic 1999) ***


Dit album is dan weer het andere uiterste. Nels Cline op gitaar en Gregg Bendian op drums coveren één van John Coltranes meer controversiële albums, "Interstellar Space", toen in 1967 was dit duo van Coltrane met drummer Rashied Ali al een absoluut feest van buitenaards visionair en creatief geweld. De sterkte van Cline en Bendians benadering is dat ze de melodieën niet copiëren, maar ze duiken in de diepten van de muziek zelf om er een nieuwe versie van te maken, en hoewel Cline in de hoestekst schrijft dat hun benadering er één van nederigheid is, verzwakt dat de ambitie van deze waardevolle oefening niet. Deze muziek is hard, rauw en eerlijk in vergelijking met de zoutloze pulp hierboven beschreven, en hoewel ze niet naar ieders smaak zal zijn, heeft ze op zijn minst de verdienste authentiek te zijn.


Luister naar Jupiter

For the English version, click HERE